Duvarlari örümcek aglari kaplamis giris katindaki bu evde deniz düslerimi yazabiliyorum yalniz. Surlar, kiyilar hem yakin hem de uzagim onlardan. Kapilar arkamdan kilitlenmediginde kiyiya kacislarimin bedelini iki odadaki tutsakligimla ödüyorum iste. Ah bir sirra kadem basabilseydim o dehlizlerde. Terk edilmis balikci teknelerinden birine atlayip acilabilseydim bir yerlere. Yüzmeyi de bilmezdim halbuki. Bogulup geberirdim suda besbelli. Olsun kediler, sirdaslarim, dostlarim kurtarirdi beni belki de. Ya da deniz korurdu serin sularinda. Sadece kedilerle sirdas olmak istemistim ben. Tebelles de olmuyordu bu zavalliciklar bana. Ah bu karabasanlar peydah olmasaydi keske. Mahalleli söylemeseydi de yerimi kocama o kuytularda kaybolup gitseydim. Talihime sövmekten baska bir halt gelmiyor elimden.Kadinlar, erkekler, sokaklar bogulan, sikisan ve yorulan hayatlar... Bir öykünün insanligin yasam kesitlerinden cikiveren her kücük dehlizin icindeki yolculuk oldugunu bilir okur elbette. Dehlizin icinde kaybolmayi becerebilmektir aslolan. Dolambacli yollarda sahici insanlarin kanli canli bedenleri akar anlati ormaninda cogu kez. Rüyalari vardir her birinin. Uyaninca gercekligin katiligina ilenir öykü kahramani. Pisen yemegin kokusunda, belediye otobüsünün bir kösesinde sabahin alacasinda mesaiden alelacele cikmak isteyen yolcularin düsüdür öykü aslinda. Anlatilan benim, senin ve belki hic kimsenin hikayemnsi... Erinc Büyükasik, yeni kitabinda yine sokaklarda, kalabalik caddelerde, bogucu ofislerde, ev iclerinde soluk almakta zorlanan bir nice insanin zihninden ve rüyalarindan sesleniyor okuruna.
