Panayir 1960 ile baslayan edebiyat yolculugunda yarim yüzyili geride birakan, 1950 kusaginin en önemli kalemlerinden Adnan Özyalciner, yeni öykülerini bir araya getiren Yagmurda ile insanin serüvenine buruk ama umutlu bir centik daha atiyor. Yalniz bir cocugun penceresinden kanatlanan düsüncelerle karanligi elemekten yorulanlarin dünyasina bakan Özyalciner, telasli sokaklardan issiz kumsallara, kalabalik üstgecitlerden bir basina kuruyup kalan köylere, kentlerden kirlara, günden geceye uzaniyor Karanligin koyusundan aydinligin müjdesini derleyen bir ustadan edebiyatimiza yepyeni bir armagan...
Simdi bu karanlik cukurdaydi iste. Her sabah günes dogmadan geliyordu annesi. Oglunu elinden tutup parka götürdügü günlerdeki gibi giyimi kusami yerinde bir anne olarak. Kadin, günes ilk isiklarini gönderdiginde oksarcasina eseliyordu topragi. Günesin aydinligini oglunun yattigi karanlik cukura iletmek istercesine. Topragini öperek.
