Dedelerimiz Türkler, Sibirya, Cin ve Iran arasindaki yerlerde dolasirlardi. Asil yurtlari Altay Daglariydi. Dedelerimiz cok eski zamandan beri yigitlikle bellenmistiler... Türk gibi kuvvetli darb-i meseli bosuna söylenmemisti. Dedelerimiz pek güclü, cok kuvvetli pehlivandilar... Bunun sebebi de... temiz, sade yemeklerle gecinmekti. Simdi bile daglik ve yayla yerlerde oturan Türklerin kuvvetli ve güzel olmasi bu sebepledir. Dedelerimiz sütü pek cok severlerdi, bunu türlü türlü suretlerde kullanirlardi. Kebap cok yerlerdi, bugdaydan birtakim pilavlar, haslamalar yaparlardi.
Eski Türklerin elbisesi bir bolca pantolon, yazin bir kisa palto, kisin beli kemerle sikilmis kürklü yagmurluk ve dokuma bezlerden ibaretti. Sik dokunmus, kalin, yagmur gecmez cadirlarda oturan Eski Türklerin ev esyasi kilim, birkac tencere ve mükemmel silah takimindan tesekkül ederdi. Ati ve silahi olmayan bir Türk bulunmazdi.
Dedelerimize sefahat denilen capkinliklar tamamen mechuldü. Onlarin icinde korkak, kalles ve ahlaksiz bir adam yasamazdi. Birisi korkaklik, kalleslik etse, oba halki bir araya gelir, o soysuzu iclerinden kovardi...
Türk tarihinde iki hal görünür ki bunlarla ne kadar iftihar etsek yeri vardir. Insanligin tarihine baksak, bazi kimseler ve kisa zamanlar müstesna olmak üzere her milletin padisahlarinin bir sürü müstebit ve zalim adamlar olduklarini görürüz... Mesela Misir Firavunlari yüz binlerce adami hayvan gibi kullanarak, milyonlarca altin sacarak kendileri icin saraylar, mezarlar yaparlardi. En büyük padisahlardan sayilan Büyük Iskender, lüzumsuz yere yüz binlerce adam kirmis, kendi tebaasina zulmetmisti. Velhasil eski zamanin padisahlari, kahinler ve derebeyleri ile ittifak ederek kendi tebaalarini ve bütün insanlari hayvandan beter ezerlerdi. Türk padisahlarinin en büyük kaygilari ise milletlerini, Türklerini zengin etmek ve yasatmakti... Her milletin büyükleri zenginligi ile övünürken bir Türk ulusu ancak muharebelerde aldigi yaralarla iftihar ederdi.
