Iyi bir kitap, hem kendi ic dünyamiza hem de baska dünyalara kesilmis eskimeyen bir seyahat bileti gibidir. Ugur Izzet Karakoc, on dört öyküden olusan Hic Babam Kalmadi ile sizi ebeveynlerin, babasizlarin, asiklarin, ötekilerin, serserilerin, ahmaklarin dünyasinda özel bir yolculuga cagiriyor. Her bir öykü sesleri ve imgeleriyle kompartiman pencerelerinden akarken, kendinizi cama yapisik bir vaziyette manzaralari izlerken bulabilirsiniz; cok tesirli ve size ait olmayi isteyen gercekler bunlar. Kahkahalar, hüzün, öfke, tebessüm, hayret edisler, oh olsunlar ve vah vahlarla renkten renge girerken kitap bittiginde harikulade bir gökkusagini izlemis oldugunuzu fark edeceksiniz. Bu davet size. Akillica insa edilmis öykülerle karsi karsiyayiz. Ugur Izzet Karakoc buralilarin hayatlarina acilan pencerelerin panjurlarini keskin gözlemleriyle araliyor; öfkelendiriyor, güldürüyor, huzursuz ediyor. Her öykünün sonunda omuz basinizdan arkaniza bakin, karakterlerinden biri sizi izliyor olacak. Nazli Berivan Ak Ugur Izzet Karakocun öykülerindeki sesler bugünde yasayan anlaticilara ait. Kafasi bir seylere gayet bozuk halde öfkeyle söylenirken satir aralarinda gerceklik parcalari ifsa eden sesler bunlar. Bu öykülerde babalar düsüyor, anneler hafizasini yitiriyor, cocuklar kendileriyle hesaplasiyor. Ailenin gölgeli, tekinsiz, kendine özgü bir bicimde carpik yanlarini anlatirken yazar, her defasinda karakterine mesafeli ama ayni zamanda da ölcülü bir sefkatle yaklasmayi basariyor.