Bektasilik 1826da dönemin zalim padisahi tarafindan yasaklandi. Adeta yok edilmek istenen Bektasilik hakkinda her türlü olumsuz görüs ileri sürüldü ve propagandalar yapildi. Bektasilik aleyhine yürütülen bu siyasetin basini ilmiye mensuplari cekiyordu. 1871 yilinda Harputlu Hoca Ishak Efendi türlü iftira ve dedikodularla kaleme aldigi Kasifül-Esrar adli eserinde Bektasiligi Hurufilikle özdeslestirdi ve bu nazenin yola saldirilari zirveye cikardi. Iktidar gücünün arkasinda olmasinin avantajiyla eser birkac baski birden yapti. Bu iftira dolu esere Bektasilerden ilk reddiye dönemin Sahkulu Sultan Dergahi Postnisini Mehmet Ali Hilmi Dedebabadan geldi. Fakat Dedebabanin Kasifül-Esrar Reddiyesinin yayinlanmasina dönemin Osmanli yönetimi fitneye sebep olur, icinde hakarete varan ifadeler var gerekceleriyle izin vermedi. Bu acikcasi bir cifte standartti. Eser ne yazik ki günümüze kadar da kütüphanelerin tozlu raflarina terk edildi. En azindan yok edilmemis olmasi bir lütuf olsa gerek Bu calismada 1874 yilinda kaleme alinmis ve o günden beri el yazmasi olarak kalmis olan Reddiye ilk defa günümüz Türkcesinde yayina sunulmaktadir. Simdiye kadar yayinlanmamis bu eserin Hünkar Haci Bektas Velinin 750 vefat yildönümünde okuyucuya sunulmasi ise bizim o nazenin yoluna bir vefamizdir.
