Uzun bir bekleyisten baska bir sey olmayan hayatimin son bekleyisinin icindeyim bu sefer. Gelecegi bekliyorum. O da beni bekliyor. Birazdan karsilasacagiz, hissediyorum. Bu kavgadan sag cikabilecek miyim bilmiyorum fakat bir önemi yok artik.
Bundan sonra beklemek olmayacak, son bu. Cezami önden cekmis gibi hissediyorum. Ölsem bile rahat edecegim, öldukten sonra beklemek de bitecek. Cennet cehennem meselesi filan ilgilendirmiyor beni, her ne olacaksa olsun artik hicbir seyi beklemem gerekmeyecek. Yanacaksam da yanacagim yani,
gercekten önemli degil benim icin artik.
Ruyalarinda kucucuk, ruyalarinda kocaman bir havuzda bogulanlar. Gidip de dönmeyen, yeri doldurulamayanlar. Sadece acisini hafifletebilmek icin cirpinanlar. Yollara koyulup yureklerindeki atesi söndurmek isteyenler. Kutle halindeki ölumler... Ve kargalar, kara suratlari ve katran kanatlariyla gercekten coktular.
Ates Sönene Kadar, bazen bogazda bir dugum, bazen de manyakca bir kahkaha. Aylin Balboadan, o kendine özgu bickin ve muzip anlatimiyla, gecmisle hesaplasip gelecege kafa tutan sarsici ve tesirli öykuler
