Yoklugun yok oldugu zamandi.
Insan denen varligin adi sani dahi anilmazdi.
Bir O vardi.
Daha cennet yaratilmamisti ve dem Havvayi tanimamisti. Özdü Ademin topragi, Rabbin kudretinin tecellisiydi.
Özden öze bir yol belirdi, ask Ademin yüreginde dirildi.
Belirsizdi Havva.
Ismi de cismi de yoktu. Daha adini vermemisti. Ama özünden bir parcanin yüregine dokundugunu hissetti.
Sevgi ve merhamet daha özün ilk parcasinda hayat busesiydi.
Ruhlar alemiydi, sohbet meclisinde bir ruh demin gözünde belirdi. Tanimlayamadigi duygunun gözünden gönlüne yol aldigini fark etti.
Ask sadece gözlerde olursa, gözün gördügü yeni güzellere kaymasi kacinilmaz olacakti. dem bunu yüreginde karargah kilan askin ilk nazarinda anladi.
Bildi ki ask yürektense gözü kör edip ihaneti sonsuza dek mahkm ederdi.
Ve demin gözü köreldi, yüreginde askin tohumu filizlendi.
Ruhunun atislarini hissediyordu. Ask sevdigini yüreginde duyumsayabilmekti.
Insanligin yasadigi ilk aska yolculukta dem ile Havvaya eslik etmeye ne dersiniz