Romanci, gecmise tarihciler gibi bakmaz; gecmisin icinde yalnizca tarihler, sayilar ve adlar görmez. Romanci, baktigi yerde canli insanlar görür. Aci ceken, gülen, özleyen insanlar. Hasan Saglam, son yüzyillik tarihin farkli dönemlerine mercek tutarken, insanlarin kisisel hikayelerine, umutlarina ve umutsuzluklarina odaklaniyor.
Romanlar toplumsal dokulariyla oldugu kadar, karakterleriyle de hafizalarda iz birakirlar. Hasan Saglam, Yasak Mintikanin Cocuklari ile sagir ve dilsiz bir karakterin dünyasini ana eksene yerlestirerek yasamin icinde geziyor; acilarla kavrulmus bir cografyadan, tertele sonrasinda sürgüne gidenlerin oralarda nelerle karsilastiklarini, nasil görüldüklerini ve topraklarina nasil döndüklerini anlatiyordu.
Devam niteliginde olan Topragina Tutunanlarda ise gercegi ince bir dille harmanlayarak, masumiyet ve kötülügün ic ice oldugunu sözcükleri özgür birakarak sorguluyor ve buradan yakin zamana geliyor. Zaten romanlari farkli ve özel kilan da bu degil midir Hasan Saglam Dersimi icerden yaziyor. Bir romanda olmasi gereken akicilikla, politik ve ajitatif bir dil kullanmadan yapiyor bunu. Anlattigi bir dramdir ve o dramin icinde olan her seydir oysa. Siirsel bir dil, masalsi bir anlati, müzikal bir akis ile bir cografyadan kesitler ve insan iliskilerinin özeti var Topragina Tutunanlarda .
Hasan Saglam hem Yasak Mintikanin Cocuklari, hem de Topragina Tutunanlar ile Dersimi isleyen romanlara farkli bir ahenk katiyor. Topraksa bu ahengin besleyeni ve umududur.
