Habesistan daglarinda dogan bir kara cocugun, Osmanli sarayina, oradan hareme dogru yönlenen aci dolu yolculugunun hikayesi
Damgasiz, özgür dogmustu. Ailesinin sevdigi, umut besledigi bir cocuktu. En sevdigi yer orman, isi de avlanmakti. Erkekti Guban. Avciydi. Babasinin orman ve av arkadasiydi. Ailesinin, kabilesinin övündügü genclerden biri, güclü bir savasci olacakti. Kabilesinin güzel, alimli genc kizlarinin gönlüne girecek, evlenecek, cocuklari olacakti. Bunlarin hicbiri olmadi. Haremde görevli bir hadim, bir karaaga olarak sürdürdü hayatini.
Bir zamanlar sahibi yoktu Gubanin. Ailesi, sevenleri vardi. Guban, damgalandigi gün insanliktan cikisinin isaretini de almisti. O artik bir köleydi.Koptu ve yere düstü organ Organ ölmüstü.Yazik ki Guban yasiyordu.Basindaki kivrim kivrim saclarinin en ucuna kadar hissetti aciyi.Ayak parmaklarinin en ucuna kadarEllerindeki parmaklarinin en ucunaAci vücuduna yayilmis, vücudu aci olmustu. Acimayan hicbir yeri kalmamisti. Gözleri acilmisti acidan.Dili sarkmis, agzi acik kalmisti.Sarsildi.Sesi kisilmisti attigi aci cigliklardan.Derin derin üfleyerek nefes aliyordu acisi dinecekmis gibi.Ölmek istiyorum Ölmek
Guban, eski Guban olmayacak.Ona kimse erkek demeyecek,ondan erkeklik beklemeyecek. Eksikli bir zavalli olarak sürdürmek zorunda kalacak hayatini. Organsiz, etkisiz ve yikik Kücümsenerek bakilacak Gubana.
