Her seyde oldugu gibi ibadetlerde de hissiyat cok önemlidir. Örnegin hastaligi nedeniyle istahi olmayan bir insan acligi hissetmediginden yemek yeme arzusu, istegi kendisinde zuhur eder mi Zorla da olsa ölmemek, gücten, kuvvetten düsmemek icin yer. Ama yedigini zoraki yemis oldugundan lezzet almaz. Bu yemek ona adeta iskence olur.

Bir insan da, Allaha kul oldugunu, ona ibadet etme mecburiyetinde bulundugunu hissetmesi ve yasamasi gerekir. O zaman ibadete büyük bir istahla, hevesle, zevk alarak devam eder. Aksi takdirde ibadeti sirtinda yük görür, tat ve lezzet almadan zoraki yapar.

Bedenin gidasi olan her lokma insani tokluga götürürken yemek yeme istegi ve arzusu ayni oranda azalir, artik doydugunda birakir yemegi insan.

Yaratilis gayemiz, huzur kaynagimiz, ruhumuzun gidasi ibadetten, onun acligindan doymak ise mümkün degildir. Zevk aldigin, haz duydugun ibadet, seni daha fazla ibadete sevk eder. Neticesi, seni Allahin muhabbet deryasinda kulac atarak -tek istek olarak-onun cemalini görmek arzusuyla adeta yakip kavurur, gözün baska bir seyi görmez, kulagin baska bir sey duymaz onun rizasidan baska. Böyle bir hissiyat ibadetlerin adeta ruhu olan husu ve huzuru da beraberinde getirir.